เดินทางในปารีส จะเอาเร็วก็เรียก อูเบอร์ แต่มันก็แพงหูฉี่ ดังนั้น เหมาะกับคนมีฐานะอย่างเรา คือนั่งรถไฟฟ้า
เมื่อมาถึงสนามบิน ฝ่ายจัดก็แจกบัตรเดินทางรถไฟฟ้าให้ ใบสีแดงๆ ใบนี้ถือว่าเลอค่ามาก เพราะใช้เดินทางฟรีตลอดการแข่งขัน
แต่ก็ต้องมาทำความเข้าใจกันเยอะเลย สำหรับการใช้รถไฟในปารีส เมื่อปี 2012 ผมเคยไปเป็น “ลอนดอนเนอร์” ในโอลิมปิกเกมส์หนนั้น ก็ใช้รถไฟเป็นหลัก คิดว่าสถานีเยอะมากแล้วนะ แต่ไม่เยอะเท่านี้
คือถ้าจะดูแผนที่นะ บอกเลยถ้าอายุอานามมากๆ สายตามีปัญหา ลำบากแน่นอน ไม่ว่าแผนที่จะใหญ่โตยังไง แต่ด้วยความมากมายมหาศาลเป็นหลักร้อยสถานีในปารีส ทำให้ตัวหนังสือมันเล็กซะจนต้องใช้แว่นส่องพระ
สิ่งที่ใช้ประกอบได้ ให้การเดินทางมีประสิทธิภาพคือ แอพลิเคชั่น “Paris 2024 Transport Acord” ระบุสถานที่ที่คุณอยู่ แล้วก็ใส่ชื่อสนามเข้าไป แอพฯ จะคำนวณให้เสร็จ ว่าต้องไปรถไฟสายไหน เปลี่ยนที่ไหน ถึงจะเร็วที่สุด
อีกแอพฯ ก็คือ “กูเกิลแมพ” นี่แหละ จิ้มไปตรงใช้รถไฟ ก็ถือว่าแม่นยำเช่นกัน
อย่างที่บอก สถานีรถไฟของฝรั่งเศสมีเยอะมาก สายรถไฟก็เยอะมาก ตัดผ่านกันยับเยิน
แต่ละเส้น แต่ละสถานี ขุดลึกลงไปเป็นชั้นๆ เหมือนเป็นเมืองใต้ดิน ดังนั้นต้องวางแผนการเดินทางกันให้ดีๆ เพราะส่วนใหญ่ไม่ใช่แค่ขึ้นรถเที่ยวเดียวถึง
อย่างเช่น “อารีนา ปารีส นอร์ด วิลล์แป็งต์” หรือ “นอร์ธ ปารีส อารีน่า” ที่แข่งขันมวย ไปตั้งอยู่เกือบถึงสนามบิน ชาร์ลส์ เดอ โกล คือไกลมาก
จาก โรงแรมที่ผมอยู่ เดินสัก 200 เมตร ลงสถานี Mairie de Clichy นั่งสาย 13 แค่สถานีเดียว ไปต่อ Port de Clichy เปลี่ยนสาย 14 อีก 4 สถานี ไป Châtelet เปลี่ยนไปต่อสาย B อีก 9 สถานี จึงจะถึง Parc des Exposition รวมแล้ว 14 สถานี
แล้วจุดเปลี่ยนแต่ละสถานี กว้างใหญ่ไพศาลมากๆ บางจุดเปลี่ยน ต้องเดินถึงครึ่งกิโลเมตรก็มี
ไปเลอคองคอด สนามสเกตบอร์ด เปลี่ยน 2 ขบวน , ไปเพรสเซ็นเตอร์ เปลี่ยน 2 ขบวน, ไปสตาด เดอ ฟรองซ์ นั่ง 9 สถานี
แรกๆ เหมือนจะยาก แต่พอเข้าใจแล้วก็ …เอ้อ สนุกเหมือนกัน เหมือนเล่นเกมล่าลายแทง ส่องกันสนุก
แต่ต้องไม่ใช่ช่วงที่เวลาเร่งรีบมากนะ
แล้วก็ต้องส่องกันดีๆ บางทีรางรถไฟเดียวกัน อาจจะไปกันคนละทิศก็ได้
ขากลับจากไปทำข่าว “เอสที” วารีรยา สุขเกษม ที่เดินกันทรหดมาก แม้สนามจะใกล้โรงแรม แต่มีการปิดสถานีแถวๆ นั้น ต้องตีวงกันพอสมควร
ลงไปรอที่ชานชาลา พอรถไฟมาก็กระโดดผลุงขึ้นไปทันที
ที่ไหนได้ รางเดียวกัน แต่คนละขบวนกัน ถึงทางแยกก็ฉีกไปอีกทางทันที กว่าจะรู้ตัวก็เตลิดไปไกล
หมุนตัวตั้งหลักได้เสียเวลาพอสมควร เดินกันเอาเรื่อง ผลุบๆ โผล่ๆ ไปผ่านกระทรวงกลาโหมฝรั่งเศสเฉยเลย ปืนใหญ่เพียบ เหมือนกระทรวงกลาโหมบ้านเรา
ที่นี้ตั้งใจมากๆ จำไว้นะ เบอร์นี้นะ ดูให้ดี ส่องหน้าขบวนให้ดี อย่าไปผิดเบอร์
ตอนนั่งรอที่ชานชาลา อาสาสมัครสาวใจดี อยากช่วยก็มาถามว่า จะไปไหนกัน ก็บอกจุดหมายปลายทาง มีรถขบวนหนึ่งมาพอดี เธอก็บอกว่าไม่ใช่ๆ อย่าขึ้นนะ เราก็มองเบอร์ว่าไม่น่าใช่
นั่งอีกแป๊บมาอีกขบวน ส่องแต่ไกล เอ๊ะยังไม่ใช่ เลยนั่งเฉยๆ รอเบอร์ต่อไป
พอรถเทียบชานชาลา น้องอาสาสมัครนางนั้น รีบวิ่งมาชี้มือชี้ไม้บอก “นี่แหละๆ เข้าไปเลย ลุกๆๆๆๆ เร็วๆๆๆๆ เดี๋ยวไม่ทัน”
พวกเราสื่อไทย ก็ “อ้าว เหรอ” เดินเข้ารถไปแบบงงๆ เอ๊ะ หรือเราเข้าใจผิด
ด้วยความเหนื่อยมาทั้งวัน แล้วก็มั่นใจในเจ้าถิ่นอาสาสมัคร ก็ไม่ได้ดูมากว่าไปไหนถึงไหน กะๆ อยู่ว่า 4-5 สถานีแหละ
หูฟังแว่วๆ เอ๊ะชื่อสถานีที่ประกาศ มันไม่คุ้นหูเลย
เงยหน้าดูไฟแจ้งบอกจุดที่วิ่งถึง อั้ยหยา มันมาอีกทาง แล้วเลยมาไกลแล้วด้วย กลายเป็นหลงซ้ำ หลงซ้อน ทีนี้ยิ่งเรื่องยาวเหยียด เกียรติหมู่ 9
ดูว่าใกล้ๆ กลายเป็นหลงแล้ว หลงอีก เสียเวลานับชั่วโมง
ผิดครั้งแรกได้บทเรียนไปแล้วนะ มาเจอความหวังดีของอาสาสมัครสาวเข้าไปอีก
เดินทางครั้งต่อไปจะเชื่อแต่แอพลิเคชั่น ไม่เชื่อใจผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว…ชิ!!!
*** วุฒินล ***
