เดิมทีฟุตบอลโลกครั้งนี้เปิดฉาก ตัวแทนจากทวีปเอเชียทำท่าจะกลายเป็นลูกไล่…
เปิดฉากด้วย “เจ้าภาพ” กาตาร์ ที่แพ้ เอกวาดอร์ หมดรูปในวันเปิดสนาม ตามด้วย อิหร่าน ที่โดน “สิงโตคำราม” อังกฤษ ถลุงยับ นาทีนั้นมีคำถามลอยมาในอากาศทันควันว่า จริง ๆ แล้วมาตรฐานฟุตบอลของทวีปเอเชีย อยู่ตรงไหนในแผนที่ลูกหนังโลก?
แต่พอวันถัดมา ซาอุดีอาระเบีย ช็อกโลกแซงเชือด อาร์เจนตินา ตามมาด้วย ญี่ปุ่น ที่โชว์ความเป็นเลือดบูชิโด โค่นยักษ์ใหญ่อย่าง เยอรมนี ลงได้แบบยอดเยี่ยม คำถามต่าง ๆ เปลี่ยนเป็นเสียงแซ่ซ้องทันที
วันถัดมา เกาหลีใต้ ยันเสมอ อุรุกวัย ได้ชนิดที่เล่นดีกว่าในหลายช่วงของเกม และมาจนถึง อิหร่าน ที่เกมแรกแพ้ยับแต่กลับมาได้ด้วยการอัด เวลส์ แบบระทึกในช่วงทดเจ็บ ซึ่งถ้าดูภาพรวมเกมนี้พวกเขาดีกว่าพลพรรค “มังกรแดง” จริง ๆ
ถามว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และทั้งหมดนี้บอกอะไรเรา?
เท่าที่ผมสังเกตได้ หนึ่งคือเรื่องของมาตรฐานฟุตบอล ผมเชื่อว่านาทีนี้ทีมชั้นนำของเอเชีย ขยับเข้าใกล้ทีมแนวหน้าของโลกจากทวีปอื่นเข้าไปอีกก้าวใหญ่ ๆ ไม่ได้โดนต้อนอยู่ข้างเดียวอีกแล้ว
อีกสิ่งที่ช่วยได้เยอะเท่าที่เห็นด้วยตาเปล่าคือเรื่องของแฟนบอล แฟนบอลของตัวแทนจากเอเชียไม่ว่าจะเป็น ซาอุดีอาระเบีย ญี่ปุ่น เกาหลีใต้
แม้กระทั่ง อิหร่าน ตะโกนเชียร์นักเตะของตัวเองชนิดข่มกองเชียร์คู่แข่งมิดทุกเกมทั้งที่แพ้จำนวน ผมเชื่อว่านี่เป็นหนึ่งในเหตุผลสำคัญที่ทำให้นักเตะของพวกเขาวิ่งกันลืมตาย
และผลงานของตัวแทนจากเอเชียถึงตอนนี้ คือการประกาศศักดาว่าพวกเขาไม่ใช่ “ไม้ประดับ” ในฟุตบอลโลกอีกต่อไป
ส่วน “เจ้าภาพ” กาตาร์ อาจต้องละไว้ในฐานที่เข้าใจ เพราะเงินมันซื้อ “ประสบการณ์” ไม่ได้
อ้อ! สำหรับ ออสเตรเลีย ผมไม่นับเป็นเอเชียนะขอรับ…!!!
ผยองเดช
