นี่คืออีกหนึ่งภาพยนตร์ไทยที่น่าจับตามอง การพาคนดูย้อนเวลาไปในปี พ.ศ. 2546 ที่จังหวัดจันทบุรี และมีการเดินทางมากรุงเทพด้วย ถือเป็นเรื่องท้าทาย และ “14อีกครั้ง I Love You Two Thousand” ทำหน้าที่ได้ดี โดยเฉพาะการเล่าเรื่องราวของแฟนคลับกับ “บิ๊ก D2B”

14อีกครั้ง I Love You Two Thousand เป็นเรื่องราวความรักวัยรุ่นว้าวุ่น 2 รุ่นที่จับมาโยงใยอยู่ด้วยกันได้อย่างน่ารัก รวมทั้งความรักระหว่างเพื่อนและครอบครัว

“กิ๊บ” (รับบทโดย ณิชา-ณัฏฐณิชา ดังวัธนาวณิชย์) อดีตนักเรียนดีเด่นระดับประเทศที่ตัดสินใจกลับบ้านต่างจังหวัดเพื่อมาพักใจ แต่ดันต้องมาเจอกับอดีตเพื่อนเคยซี้คนที่ “กิ๊บ” หนีหน้ามาตลอดอย่าง “ต้อ” (รับบทโดย นัท-ณัฏฐ์ กิจจริต) ที่จนวันนี้ “ต้อ” ก็ยังไม่เคยรู้สาเหตุเลยว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างเขากับกิ๊บ?

ขณะเดียวกัน “กัน” (รับบทโดย ภูผา-อินทนนท์ แสงศิริไพศาล) น้องชายตัวแสบวัย 14 ของกิ๊บ ก็มีเหตุให้ว้าวุ่นใจไม่แพ้พี่ เมื่อไปแอบรับ “ผิง” (แฟร์รี่-กิรณา พิพิธยากร) นักเรียนหญิงคนใหม่ของโรงเรียน โดยมีเพื่อนแก๊งหัวหมา “ม่อน” (โยชิ-สุริยาวิชญ์
ถนอมชัยสนิท), “วัด” (วีเจ-นพรุจ ตันธนวิกรัย), “ต่าย” (เล็ก-ธีรเวช สุภาวงษ์) และ “ซาร่า” (โมเน่ต์-ภาริตา ริเริ่มกุล) คอยให้ความช่วยเหลือ

ความรักของทั้งสองคู่จะลงเอยอย่างไร ต้องไปลุ้นกันในโรงภาพยนตร์

จุดแข็งของ 14อีกครั้ง

14 อีกครั้ง I love you two thousand เป็นหนังที่มีส่วนผสมที่ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับหนังไทย จับอะไรต่าง ๆ มามัดรวมกันได้ค่อนข้างลงตัว หนังไหลลื่น ดูเพลินๆ ได้เรื่อยๆ ไม่มีช่วงที่น่าเบื่อ เนือย หรือยืดเลย

ทีมงานโปรดักชั่นส์ต้องทำงานกันอย่างหนักแน่ ๆ เพราะหนังพาเรานั่งไทม์แมชชีนกลับไปในปี พ.ศ. 2546 ได้อย่างสมจริง ของประกอบฉากต่าง ๆ ไม่รู้ไปหามาจากไหนกัน เพราะมันย้อนเวลากลับไปตั้ง 20 ปี เป็นส่วนหนึ่งของหนังที่น่าทึ่งมาก

ด้านนักแสดงแก๊งหัวหมาทำหน้าที่ได้ดีทุกคน โดยเฉพาะ โมเน่ต์ แสดงดีมาก น้องอนาคตไกลแน่นอน น่าจะได้เห็นหนังน้องอีกแน่ๆ

ขณะที่ ณิชา กับบทบาทในเรื่องนี้ เราอาจไม่คุ้นกับบทห้าวๆ แข็งๆ ของน้อง แต่ดูเหมือนบทนี้จะแสดงตัวตนของน้องได้ดีกว่าบทนิ่มๆ เรียบร้อยๆ ที่เราคุ้นเคยมาตลอด

ส่วนตัว “หมีเช” ชอบช่วงที่เปลี่ยนจากหนังวัยรุ่นวุ่นวายย้อนยุค ไปสู่ช่วงที่เป็นหนัง Road Trip มาก ทีมนักแสดงเข้าขากันดี บทดี ดูแล้วไม่ติดอะไร

จุดอ่อนของ 14อีกครั้ง

หนังลงลึกในรายละเอียดปูมหลังของตัวละครน้อยเกินไป ทำให้คนดูไม่ได้อินกับแต่ละตัวละครขนาดนั้น จึงรู้สึกเป็นเหมือนแค่คนที่นั่งดูเหตุการณ์ต่าง ๆ อยู่ห่าง ๆ มันไม่สามารถดึงเราเข้าไปนั่งอยู่ในหนังจริง ๆ ได้

4/5
เป็นหนังที่ดูได้เรื่อยๆ สนุก ไม่เสียดายตังค์ค่าตั๋วแน่นอน แต่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าจดจำขนาดนั้น ยกเว้นทรงผมของโมเน่ต์ กับกิ๊บติดผมของเธอ และการ์ตูนโชนัน

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว… คือ ไปดูเถอะ สนุกแน่นอน

หมีเช