ความจริงที่ได้เห็นอยู่ทุกวันนี้เกี่ยวกับเรื่องประชากรในบ้านเรา จะเห็นว่าเด็กเกิดใหม่ลดน้อยลง ด้วยคนไม่อยากมีลูกหรือมีก็ไม่มาก ด้วยกลัวปัญหาการเลี้ยงดู หาคนช่วยดูแลยาก เศรษฐกิจก็ไม่ค่อยพอใช้ ทำาให้ชีวิตคู่มีน้อยลงหรือมีก็ไม่อยากมีลูก ซึ่งจะต้องรับภาระอีกหลายอย่างกว่าจะโตไปโรงเรียนและจนกว่าจะช่วยตัวเองได้ลำาบากขึ้นมาก จึงตัดสินใจไม่มีเสียเลยดีกว่า จะมีปัญหาอย่างไรไว้แก้กันภายหน้าต่อไป

คุณดนุชา พิชยนันท์ เลขาสำานักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สภาพัฒน์) ได้เปิดเผยว่า ปี 2565 คนอายุ 60 ปีขึ้นไป มี 13 ล้านคน อายุ 60-69 ปี มี 7.8 ล้านคน, อายุ 70-79 ปี มี 3.76 ล้านคน อายุ 80 ปีขึ้นไป มี 1.44 ล้านคนและยังพยากรณ์ต่อไปอีกว่า ปี 2570 อายุ 60 ปีขึ้นไป จะเพิ่มถึง 15.60 ล้านคน ต่อไปอีก 5 ปี เพิ่มเป็น 18 ล้านคน อีก 5 ปี เพิ่ม 19.76 ล้านคน ซึ่งตรงกันข้ามกับพวกวัยเด็กปี 2564 เหลือราว 6 แสนคน ด้วยค่านิยมใหม่ แต่งงานช้าลง คนเป็นโสดมากขึ้นค่านิยมมีลูกลดลง เฉลี่ยคนไทยปี 2561 อายุ ชาย 72.2 ปี, หญิง 78.9 ปี

คนวัยทำางานต้องรับภาระเรื่องการเงินมากขึ้นเพื่อดูแลครอบครัว ดูแลพ่อแม่ ภรรยา ลูก

คนแก่มองเห็นภาพแล้วว่า จะเพิ่มมากขึ้น ด้วยมีความรู้รู้จักดูแลเรื่องสุขภาพของตัวเองดีขึ้น ลูกหลานมีความรู้ดีช่วยให้คำาแนะนำาและช่วยเหลือ ทำาให้สุขภาพชีวิตดีขึ้น อายุยืนขึ้น ด้วยความรู้เหล่านี้ทำาให้อนาคตคนแก่อายุจะยืนยาวขึ้น และจำานวนเพิ่มมากขึ้นด้วย

อนาคตของคนแก่ ที่รอดตัวอยู่อายุยืนยาวขึ้น ก็จะต้องประสบปัญหาต่าง ๆ กัน ผู้ที่รู้จักดูแลตัวเองดี สุขภาพดี ช่วยเหลือตัวเองได้ ก็จะอยู่ไปโดยไม่มีปัญหาอะไรมากนัก นอกจากเรื่องการเงินที่ลูก ๆ หลาน ๆ ช่วยจุนเจือ หรือไม่ก็ยังมีเงินที่สะสมมาเหลือกินเหลือใช้ เอาออกมาใช้ต่อไป บางรายก็มากพอที่จะแบ่งจุนเจือให้ลูกหลานได้ใช้ไปด้วย ตัวเองประคองเรื่องสุขภาพให้ดีอย่างเดียว ใช้ชีวิตให้อยู่ไปด้วยความสุขต่อไป

โรคซึมเศร้า เป็นโรคที่เกิดขึ้นเองของคนสูงอายุที่ปรับตัวเองไม่ได้ เคยมีคนมาหามาคุยก็หายไปหมด อยู่เดียวดายไม่รู้จะคุยกับใคร ไม่มีทางออก ทำาให้ใจลอย ต้องการคนมาคุยด้วย ต้องมีคนให้กำาลังใจ ดูตัวเองคล้ายเป็นคนไร้ค่า อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร จะซึมเศร้าทั้งวัน ไม่สนใจในกิจกรรมต่าง ๆ ที่เพื่อนบ้านเขาทำากัน บางครั้งก็กระวนกระวายและเชื่องช้าลง คิดมาก กินอะไรไม่ค่อยได้ ทำาให้น้ำหนักลดลงอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง เก็บตัว คอยคิดว่าตัวเองไร้ค่าตลอด คนประเภทนี้ที่ยังทำาใจไม่ได้ก็ยังมีให้เห็นมากอยู่ เป็นภาระต่อผู้ดูแลต้องคอยมาเยี่ยมมาคุยบ่อย ๆ ให้กำาลังใจ ให้ฝึกปฏิบัติธรรม ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าน หากิจกรรมต่าง ๆ ทำาให้เพลิดเพลินขึ้นมาบ้าง เมื่อมีคนมาเยี่ยม พูดคุยบ่อยจะสบายใจขึ้น แต่โลกทุกวันนี้ต่างคนต่างมีเรื่องของตัวเองต้องทำา จะหาคนไปเยี่ยม ไปคุยยากมากขึ้นทุกวัน คนแก่เองจะต้องมีจิตสำานึก ปลงให้ตก อยู่นานยังไม่ตายก็ต้องเป็นแบบนี้ คิดเสียได้จะสบายใจขึ้น

ปัญหาด้านสุขภาพ เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ทุกคนหนีไม่พ้นเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ ใครเป็นโรคอะไร ต้องกินยาอะไรบ้างต้องฝึกหยิบยากินเองให้ถูกต้อง ทำาให้ได้จะได้แบ่งเบาภาระกับคนมาช่วยดูแลโรคป่วยของเรา ยาของเรา ต้องฝึกให้รู้ หยิบยาให้ถูก กินตามเวลาถูกต้อง ฝึกเสียให้ชินก็จะทำาได้เอง ไปพึ่งคนอื่นก็ไม่มั่นใจ ไม่มีใครจะมารู้ดีกว่าตัวเรา โรคของเราต้องฝึกจำาให้ได้คนมีบุญลูกหลานมากมาช่วยจัดยา ทำาให้ก็เป็นเรื่องดี แต่ทำาด้วยตัวเองจะมั่นใจและสบายใจมากที่สุด สิ่งที่จะบอกลูกหลานก็คือยาชนิดนั้น ชนิดนี้ จะหมดแล้ว ช่วยติดต่อหามาเพิ่มเติมให้ด้วยดีที่สุดแล้ว

โรคซึมเศร้า เป็นโรคของคนแก่ที่อายุยืน อยู่คนเดียวเหงา ไม่มีใครมาคุยด้วย นับวันจะเพิ่มมากขึ้น ไม่มีใครมาช่วยดูแลได้ตลอด ต้องหัดฝึกช่วยตัวเองให้ได้ ฝึกอยู่คนเดียวให้ได้อยู่ ๆ ไปก็จะชินไปเอง มีชีวิตอยู่ได้ยืนยาวก็ถือว่าเป็นโชคดีแล้วฝึกให้อยู่คนเดียวให้ได้ ชีวิตจะมีความสุขที่สุด

…………………………………………..
นพ.สุวิทย์ เกียรติเสวี.