หลาย ๆ คนอาจจะสงสัยว่าในโลกนี้มีวันแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ขอบอกเลยว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่มันมีจริง ๆ โดยในวันดังกล่าวนอกจากจะมีชื่อเรียกหลากหลายทั้ง วันขี้เกียจสากล วันขี้เกียจ รวมถึง วันแห่งการไม่ทำอะไรสักอย่างสากล (IDODN – International Day Of Doing Nothing)
สำหรับคำนิยามของความขี้เกียจนั้น เลโอนาร์ด คาร์ไมเคิล (Leonard Carmichael) นักการศึกษาและนักจิตวิทยาชาวอเมริกัน ได้กล่าวไว้ว่า “ความเกียจคร้าน ไม่ใช่คำที่ปรากฏในตำราจิตวิทยาส่วนมาก และมันเป็นเรื่องน่าละอายที่วงการจิตวิทยาสมัยใหม่ สนอกสนใจกับความมุ่งมั่นในการพุ่งเข้าหาอาหารของเหล่าหนูและนกพิราบที่หิวกระหาย แทนที่จะให้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับวิธีที่เหล่ากวีลุกขึ้นมาร่ายบทกลอน หรืออะไรเป็นแรงผลักดันให้เหล่านักวิทยาศาสตร์ลุกขึ้นมาทดลองอะไรบางอย่าง ท่ามกลางบรรยากาศน่านอนในฤดูใบไม้ผลิ”
แม้ว่าที่มาของ “วันขี้เกียจสากล” ยังไม่เป็นที่ปรากฏแน่ชัดนัก แต่ก็มีการเฉลิมฉลองในหลายๆ ประเทศ รวมถึงในสหรัฐ และเมืองอิตากุย-เมืองอุตสาหกรรมในประเทศโคลอมเบีย เทศกาลเป็นเหตุการณ์ทางสังคมและวัฒนธรรม จะนำเสนอหลายชนิดของเพลง : แจซซ์, บลูส์, ซัลซา, ร็อก, ฮิปฮอป, เร็กวาเลนนาโต, ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์, เร็กเก และป๊อป มีการจัดนิทรรศการการถ่ายภาพ, ภาพวาด, เต้นรำ, ดนตรีและโรงละคร
